Γνωρίζοντας την Μιανμάρ

Shinbyu

Είναι το πιο σημαντικό καθήκον που οι γονείς οφείλουν στο γιο τους το να τον αφήσουν να προχωρήσει και να ενστερνιστεί την κληρονομιά του Βούδα.
Να γίνει μέλος της Sangha και να βυθιστεί στις διδαχές του Βούδα, στην Dhamma, τουλάχιστον για ένα μικρό διάστημα ή για μεγαλύτερο και καμιά φορά για όλη του τη ζωή.
Ένα αγόρι μπορεί να γίνει νεοφώτιστος για περισσότερες από μια φορά.
Εκείνοι που δεν έχουν δικό τους παιδί θα αναζητήσουν ένα ορφανό ή ένα αγόρι από μια φτωχή οικογένεια με σκοπό την άφεση αμαρτιών και την ευλογία από τον Βούδα.
Το Shinbyu μπορεί να θεωρηθεί ως πέρασμα προς την ενηλικίωση, κάτι που ισχύει και σε άλλες θρησκείες.
Το να επιτρέπει ένας πιστός στο γιο του να περάσει λίγο χρόνο, όσο ελάχιστος και αν είναι αυτός, σε ένα Βουδιστικό μοναστήρι, θεωρείται από τους Βουδιστές ως το μεγαλύτερο θρησκευτικό δώρο που μπορούν να προσφέρουν οι γονείς και πιστεύεται πως θα έχει μια διαρκή επίδραση στη μετέπειτα ζωή του.

Την ημέρα πριν από την επίσημη τελετή, προσφέρεται τσάι στους καλεσμένους, ενώ συνήθως το γεγονός συνοδεύεται από μουσική και χορό.
Μαζί με το τσάι προσφέρονται και διάφορα γλυκά και κάποιες φορές πλήρες γεύμα. Οι καλεσμένοι φέρνουν δώρα για τον μελλοντικό νεοφώτιστο.

Η μεγάλη ημέρα αρχίζει νωρίς με μια λιτανεία που ονομάζεται shinlaung hlè pwe προς το μοναστήρι, με το μικρό αγόρι ντυμένο με ακριβά μετάξια, κεντημένα με χρυσοκλωστή, μια στολή που αρμόζει σε βασιλιά ή πρίγκιπα.
Μια χρυσαφένια ομπρέλα τον προστατεύει από τον ήλιο, ενώ συνήθως είναι ανεβασμένος πάνω στη σέλα ενός αλόγου.
Μια ορχήστρα με έναν κλόουν που λέγεται  U Shwe Yoe τον συνοδεύουν χαρούμενα.
Αυτή η τελετή συμβολίζει την αναχώρηση του Rahula, του γιου του Βούδα από το βασιλικό παλάτι με τις ανέσεις και τις απολαύσεις, στην ηλικία των 29 χρόνων, όταν άφησε τη σύζυγο και το νεογέννητο γιο του, προκειμένου να αναζητήσει τις Τέσσερις Ανώτερες Αλήθειες.
Πίσω από το άλογο του νεοφώτιστου αγοριού ακολουθεί η υπερήφανη οικογένειά του, μεταφέροντας τα μοναστικά ράσα, οκτώ προαπαιτούμενα από το μοναστήρι, τα οποία λέγονται pareihkara shippa, καθώς και οι αδελφές του ή άλλα νεαρά κορίτσια του χωριού.
Οι κοπέλες αυτές μεταφέρουν εορταστικά, στολισμένα κουτιά γεμάτα με μπουμπούκια λοτού και είναι επίσης ντυμένες με μεταξωτά. Πίσω τους έρχονται συγγενείς και φίλοι.
Ο νεαρός μελλοντικός νεοφώτιστος μπορεί να είναι το κέντρο της προσοχής, αλλά στην αδελφή του, μπορεί, κατά τη διάρκεια της ίδιας τελετής, να περάσουν σκουλαρίκια, αφού ανοίξουν τρύπες στα αυτιά της με μια χρυσή βελόνα.
Το κοριτσάκι είναι επίσης ντυμένο σαν πριγκίπισσα.

Παραδοσιακός τρόπος ένδυσης (Longyi)

Το Longyi  είναι ένα κομμάτι λεπτού υφάσματος που φοριέται ευρέως στη Μιανμάρ.
Φοριέται γύρω από τη μέση και φτάνει ως κάτω χαμηλά στα πόδια.
Στέκεται στη θέση του διπλωμένο γύρω από το σώμα και δε δένεται σε κόμπο.
Κάποιες φορές διπλώνεται στο ύψος του γόνατου για περισσότερη άνεση.
Παρόμοιος ρουχισμός συναντάται στην Ινδία, το Μπαγκλαντές, τη Σρι Λάνκα και το Αρχιπέλαγος Malay.
Στην υποηπειρωτική Ινδία είναι γνωστό και ως lungi, longi, kaili ή saaram.
Τα σχέδια επάνω στο  longyi είναι συνήθως διαφορετικά στις ποικίλες εθνότητες της Μιανμάρ.
Το longyi είναι κατασκευασμένο κυρίως από βαμβάκι, αλλά σε γιορτές και ειδικές εκδηλώσεις μπορεί να είναι επίσης κατασκευασμένο και από μετάξι.

Οι Kayan υπάγονται φυλετικά στους Red Karen (Karenni people) και είναι μια εθνική μειονότητα της Μιανμάρ (Burma).

Οι γυναίκες των φυλών Kayan ξεχωρίζουν λόγω της ιδιαίτερης ενδυματολογικής τους ταυτότητας.
Οι γυναίκες  Kayan (Padaug) είναι γνωστές για τις μπρούτζινες σπείρες δαχτυλιδιών που φορούν γύρω από το λαιμό τους, με σκοπό την επιμήκυνσή του.
Είναι γνωστές και ως γυναίκες καμηλοπαρδάλεις “giraffe women” στους επισκέπτες της Μιανμάρ.

Τα κορίτσια αρχίζουν να φορούν τα συγκεκριμένα βραχιόλια στην ηλικία των 5 ετών περίπου.
Με τα χρόνια, η σπείρα αντικαθίσταται με μια μεγαλύτερη και σ’ αυτήν προστίθενται περισσότερα βραχιόλια.
Το βάρος της συμπιέζει την κλείδα και τα πλευρά.
Ουσιαστικά ο λαιμός δεν είναι αυτός που επιμηκύνεται, αλλά δίνεται αυτή η εντύπωση, λόγω της παραμόρφωσης που προκαλείται στην κλείδα.
Πολλές απόψεις έχουν εκφραστεί γι’ αυτό το έθιμο, ενώ έχει γίνει και αντικείμενο συζήτησης ανθρωπολόγων, οι οποίοι έχουν υποθέσει πως τα βραχιόλια ίσως προστάτευαν τις γυναίκες από του να αρπαγούν από άλλες φυλές, καθώς δεν θα ανταποκρίνονταν στα πρότυπα ομορφιάς τους.
Μια άλλη θεωρία υποστηρίζει πως τα βραχιόλια τόνιζαν τη θηλυκότητα ( σύμφωνα με τα πρότυπα των Padaug, πάντα), ενώ έχει επίσης αναφερθεί πως, ενδεχομένως, η δυσμορφία που προκαλούνταν θύμιζε κάτι από το μυθικό δράκο, που έχει εξέχουσα σημασία στην παράδοση αυτής της φυλής.
Ίσως όμως η επικρατέστερη θεωρία να είναι αυτή της πρακτικής τους χρησιμότητας, αφού οι γυναίκες προστατεύονταν από ενδεχόμενες επιθέσεις τίγρεων, καλύπτοντας με αυτό τον τρόπο τους λαιμούς τους. Οι γυναίκες Padaug αγνοούν όλες αυτές τις θεωρίες και, όταν ερωτηθούν, απαντούν απλώς πως η σπείρα αποτελεί μέρος της πολιτισμικής τους ταυτότητας και κάτι που συνδέεται με την ομορφιά.

Από τη στιγμή που θα τοποθετηθεί, η σπείρα σπάνια αφαιρείται.
Οι μύες, ως αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας, αδυνατίζουν.
Πολλές γυναίκες έχουν αφαιρέσει τη βασανιστική σπείρα για ιατρικές εξετάσεις, ενώ κάποιες άλλες συνεχίζουν να τη φορούν, από τη στιγμή που η κλείδα έχει παραμορφωθεί και έχει επέλθει και αποχρωματισμός.
Επιπλέον, η σπείρα μοιάζει ως αναπόσπαστο κομμάτι του σώματος, αν φορεθεί διαρκώς για 10 ή και περισσότερα χρόνια.

Το 2006, κάποιες νεαρές γυναίκες άρχισαν να αφαιρούν τα δαχτυλίδια από το λαιμό τους, είτε για να μπορέσουν να συνεχίσουν τη μόρφωσή τους, είτε ως διαμαρτυρία για την εκμετάλλευση της κουλτούρας τους και τις απαγορεύσεις που τη συνοδεύουν.
Μετά την αφαίρεση της σπείρας, οι γυναίκες έχουν αναφέρει δυσφορία και πόνο, ο οποίος ωστόσο υποχωρεί, μέσα σε κάποιο χρονικό διάστημα.
Ο αποχρωματισμός επιμένει πολύ περισσότερο, πάντως.

Η κυβέρνηση της Μιανμάρ άρχισε να αποθαρρύνει το έθιμο των δαχτυλιδιών του λαιμού, καθώς προσπαθούσε να εκσυγχρονίσει τη χώρα,  μέσα στον αναπτυσσόμενο κόσμο.
Πολλές γυναίκες, επομένως, άρχισαν να σπάνε αυτή την παράδοξη και ενδεχομένως σκληρή παράδοση, αν και υπάρχουν ακόμη κάποια μικρά κορίτσια και ηλικιωμένες γυναίκες, σε πιο απομονωμένες περιοχές της Μιανμάρ, οι οποίες εξακολουθούν να φορούν τα δαχτυλίδια γύρω από το λαιμό. 

***Αυτές οι γυναίκες κατάγονται από το κράτος Kayah στη Μιανμάρ / Βιρμανία. Είναι από την εθνική ομάδα Kayan και ονομάζονται άτομα Padaung. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής κυριαρχίας της Μιανμάρ διέσχισαν τα σύνορα στην Ταϊλάνδη λόγω συγκρούσεων με την κυβέρνηση. Σήμερα, οι περισσότεροι από αυτούς επέστρεψαν στην πατρίδα τους στη Μιανμάρ και μπορούμε να βρούμε μερικές από τις γυναίκες Padaung στην περιοχή Inle Lake, στην περιοχή Mandalay και ακόμη και στο Bagan και Yangon. Η σημερινή κυβέρνηση της Μιανμάρ άνοιξε το κράτος Kayah για τουρισμό πριν από λίγα χρόνια και το 2018, οι ξένοι τουρίστες μπορούσαν να μπουν μέσα στα χωριά τους χωρίς ειδική άδεια. Τώρα, ο τουρισμός είναι ένα σημαντικό μέρος του εισοδήματός τους και ένας σεβαστός τρόπος βελτίωσης της ποιότητας ζωής για τον εαυτό τους και ταυτόχρονα, ενθαρρύνοντας τους ηλικιωμένους να διατηρήσουν τις παραδόσεις τους.

Το Χρυσό Φύλλο

Το χρυσό φύλλο της Μιανμάρ, παραδοσιακά, χρησιμοποιείται για να στολίσει λακαρισμένα αντικείμενα, μουσικά όργανα, θρησκευτικές μορφές και εξώφυλλα σπάνιων βιβλίων που χρησιμοποιούσαν μοναχοί και βασιλείς.
Το Mandalay είναι το κέντρο εργαστηρίων της τέχνης του χρυσού φύλλου.
Για την κατασκευή του, μικροί σβώλοι χρυσού σφυρηλατούνται σε λεπτές φλοίδες, οι οποίες κατόπιν θερμαίνονται και ισιώνονται μέσα σε ειδική πρέσα.
Οι επίπεδες πλέον φλοίδες δουλεύονται στη συνέχεια με το χέρι, κόβονται σε μικρά τετράγωνα, τοποθετούνται σε κομμάτια ειδικού χαρτιού και τυλίγονται σε δέρμα.
Σφυρηλατούνται και πάλι, έως ότου δεν ξεπερνούν σε πάχος μια στρώση χρώματος, κόβονται σε τετράγωνα των 5 εκατοστών και κλείνονται μέσα σε φύλλα ειδικού χαρτιού. Πωλούνται συνήθως σε δέσμες.

Marionette puppet theatre

Το θέατρο μαριονεττών ήταν μια δημοφιλέστατη μορφή διασκέδασης στη Μιανμάρ, κατά τον 18ο  αιώνα, πριν από τη Βρετανική Κατοχή.
Στην ακμή τους, τα θέατρα μαριονεττών ήταν δημοφιλέστερα από το ίδιο το θέατρο και χρηματοδοτούνταν από τη βασιλική οικογένεια. Στις μέρες μας, ωστόσο, αυτή η τέχνη κοντεύει πια να σβήσει.

Παραδοσιακά, οι μαριονέττες έχουν ύψος από 56 – 69 εκατοστά και συγκρατούνται με δεκαοχτώ λεπτά νήματα.
Οι ιστορίες του θεάτρου μαριονεττών είναι εμπνευσμένες από την Jataka, το ιερό κείμενο που αφηγείται τις προηγούμενες ζωές και τις πολλές μετενσαρκώσεις του Βούδα.

Ένας θίασος μαριονεττών αποτελείται από τους δεξιοτέχνες που κινούν τα νήματα, τους τραγουδιστές και την ορχήστρα.
Η επιτυχία του θεάτρου μαριονεττών εξαρτάται από το ταλέντου του πρώτου τραγουδιστή περισσότερο και λιγότερο από τη δεξιοτεχνία των καλλιτεχνών που κρατούν και κινούν τα νήματα.
Το ακροατήριο έρχεται όχι μόνον για να δει την παράσταση, αλλά επίσης για να ακούσει και να εκτιμήσει την ποίηση των στοίχων.

Η πρώιμη λογοτεχνία της Μιανμάρ είχε κυρίως θρησκευτικά στοιχεία και αποτυπωνόταν σε πέτρα.
Αυτά τα δείγματα που έχουν διασωθεί πάνω σε πέτρινες πλάκες ανιχνεύονται κατά την περίοδο Bagan , τον 11ο αιώνα περίπου.

Γραπτά επάνω σε πάπυρο και πρώιμης μορφής διπλωμένο χαρτί εμφανίζονται μόνον μετά τον 15ο αιώνα.
Η λογοτεχνία αυτής της περιόδου αφορά περισσότερο στην εξιστόρηση της Janaka από τον Βούδα προς τους μαθητές του, ως απάντηση σε υπαρξιακά και φιλοσοφικά ερωτήματα που του έθεταν.
Αυτού του είδους τα γραπτά εμφανίζονται με τη μορφή ολοκληρωμένου θεατρικού δράματος ή επιστολών και είναι έμμετρα.
Θέματα που αφορούσαν το νόμο και την ιστορία ήταν γραμμένα σε πεζό λόγο.
Κατά τη διάρκεια του 16ου, 17ου και 18ου αιώνα γράφτηκαν πολλά δράματα, ενώ τον 19ο  αιώνα, πέρα από το δράμα, εξελίχτηκαν η ποίηση και τα χρονικά.

Μετά τη Βρετανική Κατοχή, η λογοτεχνία της χώρας άρχισε να αντανακλά την επίδραση που είχε η Δυτική κουλτούρα στην κουλτούρα της Μιανμάρ.
Τα πιεστήρια των τυπογραφείων επηρέασαν επίσης τη λογοτεχνία, η οποία άρχισε πλέον να γράφεται για το λαό και όχι μόνον για τους προνομιούχους.
Δράματα που είχαν γραφτεί για τη βασιλική αυλή έγιναν ευρέως γνωστά, αν και δεν παίζονταν στη σκηνή, αλλά απλώς διαβάζονταν από όσους ήθελαν να γνωρίσουν την κουλτούρα της χώρας τους.

Οι νουβέλες ήταν μια μεταγενέστερη λογοτεχνική εξέλιξη.
Η πρώτη νουβέλα της Μιανμάρ ήταν μια προσαρμογή του μυθιστορήματος του Αλεξάνδρου Δουμά “Κόμης Μοντεκρίστο”.
Η κλασική λογοτεχνία της Μιανμάρ είναι διανθισμένη με μακρές και δύσκολες προτάσεις και η θεματολογία της αφορά το υπερφυσικό και τη μαγεία.
Προερχόμενη από τη βασιλική αυλή, επηρεάστηκε από το Βουδισμό και από Σανσκριτικές πηγές.

Η μοντέρνα λογοτεχνία της Μιανμάρ ξεκίνησε γύρω στο 1930, όταν ιδρύθηκε το Πανεπιστήμιο της Yangon και το τμήμα κλασσικών σπουδών της Μιανμάρ.
Τότε εξελίχτηκε σημαντικά η λογοτεχνία της χώρας, καθώς εμφανίστηκε το κίνημα khitsan, όπου οι συγγραφείς χρησιμοποιούσαν ένα απλό και άμεσο λογοτεχνικό στυλ το οποίο συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

Η λογοτεχνία της Μιανμάρ στις μέρες μας εξακολουθεί να κυριαρχείται από τη θρησκευτική παράδοση, αν και πολλές νουβέλες, διηγήματα, ποιήματα, παιδικά βιβλία, μεταφράσεις ξένων λογοτεχνικών έργων, καθώς και δοκίμια πάνω στον πολιτισμό, την τέχνη και την επιστήμη διαβάζονται πλέον ευρέως και είναι δημοφιλή.
Η ρομαντική νουβέλα κατέχει επίσης μια σημαντική θέση στη σύγχρονη λογοτεχνία της Μιανμάρ.
Ετησίως απονέμονται εθνικά βραβεία λογοτεχνίας.
Πολλοί από τους δημοφιλέστερους συγγραφείς είναι συνταξιούχοι κυβερνητικοί υπάλληλοι, οι οποίοι δούλεψαν σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Σε γενικές γραμμές, ωστόσο, οι περισσότεροι συγγραφείς της Μιανμάρ έχουν ήδη κάποια άλλη μόνιμη εργασία και ασχολούνται στον ελεύθερο, μόνον, χρόνο τους με τη συγγραφή.

Χορός

Ο χορός στη Μιανμάρ προϋπήρχε του Βουδισμού, όταν η λατρεία των πνευμάτων ( Nat) εκφραζόταν μέσω της χορευτικής τέχνης.
Οι κινήσεις ήταν έντονα επηρεασμένες από τον κλασσικό Ινδικό και Ταϊλανδέζικο χορό.
Ο χορός στη Μιανμάρ είναι γρήγορος και ζωηρός και απαιτεί και κάποιες ακροβατικές δεξιότητες.
Επιπλέον έχει κάποια σεμνότητα, αφού οι χορευτές διαφορετικού φύλου δεν αγγίζονται μεταξύ τους.
Οι μικροί χορευτές διδάσκονται τον ka-bya-lut, έναν βασικό παραδοσιακό χορό.

Yein

Ο yein είναι ένας δημοφιλής χορός που εκτελείται κατά τους εορτασμούς του Water Festival.
Οι χορευτές φορούν παραδοσιακά κοστούμια, είναι συνήθως γυναίκες και χορεύουν όλες μαζί σε μια ομάδα.
Από τον yein προέρχονται επίσης ο χορός par-thwar ένα ντουέτο  ανάμεσα σε 2 χορευτές διαφορετικού φύλου και ο Χορός του Ελέφαντα, ο οποίος χορεύεται στο Elephant Dance Festival στο Kyaukse, κοντά στο Mandalay.
Οι χορευτές ερμηνεύουν το χορό μέσα σ’ ένα εντυπωσιακό κοστούμι φτιαγμένο από χαρτόνι και μπαμπού, το οποίο αναπαριστά έναν ελέφαντα.

Anyein

Ο anyein είναι ένας συνδυασμός solo χορού και χορευτών που αναπαριστούν μορφές κλόουν (lu-pyet).
Οι κλόουν τραγουδούν, χορεύουν, σχολιάζουν και αστειεύονται  με τολμηρό κάποιες φορές τρόπο.
Κατά τη διάρκεια των διαλλειμάτων, όταν επί σκηνής βρίσκονται οι κλόουν, η χορεύτρια αλλάζει κοστούμια.
Μερικές φορές περισσότερες από μία χορεύτριες εμφανίζονται στη σκηνή.
Η παράσταση αυτή διαρκεί κάποιες φορές μέχρι και δύο ώρες.

Πολλοί εθνικοί χοροί ερμηνεύονται επίσης με σπαθιά, υπό τη συνοδεία διαφορετικών ειδών κρουστών μουσικών οργάνων.
Στους εθνικούς χορούς μικρά αγόρια και κορίτσια χορεύουν μαζί , κάτι που δεν είναι συνηθισμένο, σε γενικές γραμμές,  στην κουλτούρα χορού της Μιανμάρ.

Mohinga

Αυτό το πιάτο που σερβίρεται ως πρωινό είναι πιθανόν ένα από τα πιο δημοφιλή της Μιανμάρ.
Αποτελείται από λεπτότατες , διάφανες χυλοπίτες ρυζιού, σερβιρισμένες μέσα σε πλούσια ψαρόσουπα και συνοδευμένες με αρωματική ρίζα τζίντζερ, λεμονόχορτο, κομμάτια μπανάνας, κρεμμύδια και σκόρδα.
Για κάποιους μπορεί να μην ακούγεται ιδιαίτερα ελκυστικό, εξαιτίας των παράξενων συνδυασμών των υλικών, αλλά υπάρχει λόγος που ουσιαστικά θεωρείται ως το εθνικό πιάτο της Μιανμάρ.
Ανάλογα με το πού βρίσκεται κανείς, στο πιάτο αυτό μπορούν να προστεθούν τοπικές σπεσιαλιτέ, όπως παναρισμένο φρέσκο ψάρι, σφιχτοβρασμένα αυγά, τηγανητά κρεμμύδια και πολλά άλλα.
Για μια πιο έντονη γαστριμαργική εμπειρία μπορούν να προστεθούν σε αυτό χυμός lime και φλοίδες καυτερής πιπεριάς chili.
Είτε το απολαύσει κανείς ως πρωινό, είτε το δοκιμάσει κατά τη διάρκεια της ημέρας, σε κάποιο από τα πολλά μαγαζάκια στο δρόμο, η Mohinga είναι πάντα ένα απολαυστικό πιάτο που θα τον εκπλήξει.

Curries

Τα πιάτα κάρυ στη Μιανμάρ είναι λιγότερο καυτερά από αυτά της Ινδίας, αλλά εξίσου γευστικά.
Είναι επίσης ιδανικά για όσους δεν αρέσκονται στα πολλά και έντονα μπαχαρικά ή που θα ήθελαν να δοκιμάσουν ένα διαφορετικό και σπάνιο είδος κάρυ.
Υπάρχει πολύ μεγάλη ποικιλία τέτοιων πιάτων με διαφορετικά κρέατα που μαγειρεύονται μαζί, με ψάρι και με λαχανικά, όλα μέσα σε μια κάπως πιο λαδερή σάλτσα από αυτή των Ινδικών κάρυ και με μια πιο ήπια και απαλή γεύση.
Συχνά, τα κυρίως πιάτα του ψαριού ή του κρέατος σερβίρονται μαζί με ρύζι, σαλάτες, τηγανητά λαχανικά και σούπες.

Ρύζι και χυλοπίτες

Το ρύζι και οι χυλοπίτες κατέχουν εξέχουσα θέση στη Βιρμανική Κουζίνα και συνήθως συνοδεύουν άλλα πιάτα ή απολαμβάνονται ως ελαφρύ snack ανάμεσα στα κυρίως γεύματα.
Αξίζει να δοκιμάσει κανείς τις χυλοπίτες Shan, καθώς και το αντίστοιχο ρύζι Shan.
Και τα δύο αυτά πιάτα πήραν το όνομά τους από την περιοχή της Μιανμάρ από την οποία προέρχονται.
Το ρύζι Shan έχει μαγειρευτεί με μπαχαρικό turmeric και περιχύνεται με νιφάδες τηγανητού ψαριού.
Σε αυτά προστίθεται λάδι αρωματισμένο με σκόρδο.
Οι χυλοπίτες Shan είναι ένα πιάτο που αποτελείται από χυλοπίτες ρυζιού, σερβιρισμένες με χοιρινό ή κοτόπουλο, μαζί με λαχανικά, φιστίκια και σπόρους σουσαμιού.

Επιδόρπια

Στη Μιανμάρ δε συνηθίζεται να σερβίρονται γλυκά κατά τη διάρκεια καθημερινών γευμάτων στο σπίτι, αφού το έθιμο επιβάλλει να προσφέρονται για να τιμηθεί ένας επισκέπτης ή όταν υπάρχει μια ξεχωριστή εορταστική εκδήλωση.

Πέρα από τα φρούτα διαφόρων ειδών, το πιο συνηθισμένο επιδόρπιο είναι το laphet, όχι γλυκό, αλλά η γνωστή σαλάτα με φύλλα τσαγιού, στην οποία προστίθενται ψητά φυστίκια και σπόροι σουσαμιού, τηγανητά φασόλια με σκόρδο, καθώς και νιφάδες αποξηραμένης γαρίδας.
Shwe Kyi
Είδος πλούσιου χαλβά, αποτελεί δημοφιλές γλυκό που σερβίρεται σε εορταστικές εκδηλώσεις και εξαιρετικές περιστάσεις.

Kyauk Kyaw
Ένα δημοφιλές γλυκό που φτιάχνεται με ζελέ από φύκια και γάλα καρύδας.

Thagu or Thagu Byin
Έχει ίσως πάρει το όνομά του από τη Μαλαισία και είναι πουτίγκα από ταπιόκα ή sago, στην οποία η γλυκιά γεύση προέρχεται από ένα φρουτώδες σιρόπι και η πλούσια υφή από γάλα καρύδας.

Jaggery
Είναι το πιο απλό, εύκολο και παραδοσιακό γλυκό της Μιανμάρ και μπορεί να το βρει κανείς σε πολλά εστιατόρια, όπου προσφέρεται συνήθως ως κέρασμα.
Είναι είδος λουκουμάδων με σουσάμι και γλυκαντικό σιρόπι jaggery. Επιπλέον είναι το μοναδικό δημοφιλές γλυκό στις πιο απομακρυσμένες περιοχές, όπως στα χωριά της Β. Μιανμάρ.